Ölüdeniz is een klein stadje aan de andere kant van de berg van Fethiye en u rijdt vanaf Fethiye in ongeveer 15 minuten naar Ölüdeniz. Ölüdeniz is het meest bekend om het paragliden wat je vanaf de berg Babadağ (1969 m hoog) kan doen en om zijn prachtige Blue Lagoon. Het strand in Ölüdeniz is heerlijk. Er is een gedeelte waar het strand breed is en de zee aan het strand komt met golven en er is een gedeelte genaamd de "Blue Lagoon" of "Kumburnu Beach", hier is het water heel rustig zonder golven en kraak helder! Het is een waar genot om hier te liggen en zeer geschikt voor kleine kinderen. De Blue Lagoon ligt in een beschermd natuurpark en daarom wordt er entree gevraagd van 25 Turkse Lira omgerekend 3 Euro als u met de auto komt en wilt parkeren, het aantal personen in de auto maakt niet uit. Er bevinden zich in het park diverse restaurants en er is van alles te doen zoals o.a. kanovaren, snorkelen, duiken en waterfietsen. Er zijn zonnenbedjes en parasols beschikbaar 2 euro per bed en 2 euro per parasol. (15 Turkse Lira)

U kunt zich in Ölüdeniz ook s'avonds prima vermaken. Er zijn diverse gezellige winkelstraatjes met goede en knusse restaurants waar u heerlijk kunt eten. Ook zijn er diverse restaurants met dakterras die uitkijken op het strand en waar u kunt genieten van een mooie zonsondergang.

Ölüdeniz betekent "zee der doden". De naam is ontstaan uit een legende. In vroegere tijden gingen schepen voor anker in de zee en ging de bemanning aan land om schoon drinkwater te halen. Een van de knappe zonen van een oude kapitein werd verliefd op een plaatselijke schoonheid Belcekız. De zoon kwam om drinkwater te halen en keerde terug naar het schip van zijn vader. Elke keer dat de zoon water ging halen zagen ze elkaar en bedreven de liefde.

Op een dag voeren de vader en zoon dichtbij en stak er een storm op. De zoon vertelde zijn vader dat er een baai was waar ze konden schuilen. Het water was hier zo stil als een meer volgens de zoon. De vader dacht dat de suggestie voortkwam uit de liefde voor het meisje Belcekız en bleef koppig doorvaren. De golven werden hoger waardoor ze bijna op de rotsen kapot sloegen. De oude kapitein verloor zijn zelfbeheersing sloeg zijn zoon het water in. De vader zette zijn tocht voort en belandde in een extreem stille baai. Hij begreep dat zijn zoon de waarheid had gesproken. De schone Belcekız hoorde het verhaal over de dood van haar geliefde en sprong van de rotsen. De naam van de rotsen werd "Belcekız" genoemd en de zee werd naar de dood van de zoon vernoemd als "zee der doden" oftewel "Ölüdeniz".